Προσκυνηματική εκδρομή στην Αρκαδία: "Οι Μονές του Έθνους"

Τα λιθόκτιστα καλντερίμια της Δημητσάνας. Ο ήχος του Λούσιου, άλλοτε κελάρυσμα και άλλοτε σχεδόν βρόντος, που ακούγεται σε περισσότερα χωριά απ' όσα θα φανταζόσουν. Τα πέτρινα αρχοντόσπιτα της Στεμνίτσας. Το κάστρο της Καρύταινας, που το βράδυ φωτισμένο μοιάζει να κρέμεται από τον ουρανό. Η κοσμοπολίτικη και συνάμα παραδοσιακή Βυτίνα με τους φιλόξενους ντόπιους της. Ο παππούς στο λιλιπούτειο χωριό Βλαχορράφτη που κερνά τους περαστικούς φρέσκια ρίγανη και καρύδια. Οι απαντήσεις στην ερώτηση «τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στην Αρκαδία» τείνουν στο άπειρο. Ο νομός Αρκαδίας βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου και συνορεύει βόρεια με τους νομούς Κορινθίας και Αχαΐας, δυτικά με τους νομούς Ηλείας και Μεσσηνίας, νότια με το νομό Λακωνίας και ανατολικά βρέχεται από τον Αργολικό κόλπο. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι ορεινό με μεγαλύτερους ορεινούς όγκους ενώ οι μεγαλύτερες πεδινές εκτάσεις βρίσκονται στο οροπέδιο της Τρίπολης και το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης. Ο Αλφειός ποταμός αλλά και ο Λάδωνας με τον Ερύμανθο ακόμα και ο Λούσιος συμβάλλουν τα μέγιστα στην οικονομία του νομού. Η λίμνη Τάκα παρέχει τη δυνατότητα στους κατοίκους των γειτονικών περιοχών να αρδεύουν τα κτήματά τους.

Η Τρίπολη χτισμένη σε υψόμετρο 650 μ. στο κατάφυτο οροπέδιο της Μαντινείας κάτω από το επιβλητικό όρος Μαίναλο, κατέχει νευραλγική θέση στην Πελοπόννησο. Είναι πρωτεύουσα του νομού και συγχρόνως αποτελεί το διοικητικό κέντρο της περιφέρειας Κεντρικής Πελοποννήσου. Είναι μια πόλη με σημαντική ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά, αφού αποτέλεσε αξιόλογο διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και έπαιξε εξέχοντα ρόλο στην επανάσταση του 1821. Η σημερινή Τρίπολη είναι μια μοντέρνα πόλη που γνωρίζει έντονη οικοδομική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια και εξαπλώνεται συνεχώς. Στο Λιμποβίσι, το χωριό των Κολοκοτρωναίων, έχει ανακατασκευαστεί το σπίτι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ακριβώς δίπλα του υπάρχουν ερείπια του παλιού σπιτιού. Ο γύρω χώρος είναι διαμορφωμένος σε μικρό πάρκο. Σήμερα το σπίτι λειτουργεί σαν μουσείο και φιλοξενεί σύγχρονο εικονογραφικό υλικό από τη ζωή και δράση του Κολοκοτρώνη.

Η Βυτίνα είναι ένα πανέμορφο χωριό της ορεινής Αρκαδίας και αναμφισβήτητα από τους γραφικότερους οικισμούς της Πελοποννήσου και ολόκληρης της Ελλάδας. Προσελκύει επισκέπτες όλο το χρόνο καθώς η προνομιακή γεωγραφική θέση που βρίσκεται, καθιστά το χώρο ιδανικό τόσο για χειμερινό όσο και για θερινό προορισμό. Βρίσκεται σε μία κατάφυτη περιοχή, στους πρόποδες του ελατοσκέπαστου όρους Μαίναλου και είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1000 μ. Χαρακτηρίζεται από την πυκνή βλάστηση, τα μαγευτικά ορεινά τοπία της, τα άφθονα τρεχούμενα νερά και το ιδιαίτερα υγιεινό κλίμα της. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και το 1940, στη Βυτίνα λειτουργούσαν δύο σανατόρια στα οποία κατέφευγαν για θεραπεία άτομα με νοσήματα θώρακος. Το χωριό απέχει 44 χλμ. από την Τρίπολη και το συναντάμε στο δρόμο Τρίπολης-Ολυμπίας-Πύργου. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή το χωριό ιδρύθηκε το 350 μ.Χ μετά τη διάλυση της αρχαίας αρκαδικής κωμόπολης του Μεθυδρίου. Αρχικά ο οικισμός βρισκόταν στη θέση Δαμασκηνιά. Το ιδιαίτερο ψυχρό κλίμα ανάγκασε τους κατοίκους να μετακινηθούν προς τον ποταμό Μυλάοντα και να οικοδομήσουν έναν νέο οικισμό κοντά στο γεφύρι Ζαρζί, ενώ χρησιμοποιούσαν σαν τόπο παραθερισμού την πλαγιά της Κάτω Βυτίνας. Όσο αφορά την προέλευση του ονόματος του χωριού υπάρχουν δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, η ονομασία προέρχεται από τη λέξη βυθός, καθώς η παλιά κωμόπολη ήταν χτισμένη στο βάθος μιας λεκάνης τριγυρισμένης από λόφους. Η δεύτερη εκδοχή υποστηρίζει ότι το όνομα έχει σλαβική προέλευση και οφείλεται στους Σλάβους που είχαν κατοικήσει την περιοχή. Αξιοσημείωτη ήταν και η συμβολή της Βυτίνας στον απελευθερωτικό αγώνα. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 δημιουργήθηκε στη Βυτίνα ένα είδος στρατιωτικής επιμελητείας καθώς οι φούρνοι του χωριού τροφοδοτούσαν με ψωμί τον επαναστατικό στρατό. Σήμερα η Βυτίνα διανύει περίοδο ανάκαμψης. Η αξιόλογη οικοδομική και τουριστική δραστηριότητα που παρατηρείται στην περιοχή τα τελευταία χρόνια έχουν μετατρέψει το χωριό σ' ένα αξιόλογο παραθεριστικό κέντρο. Η θέση της κωμόπολης στην καρδιά της ορεινής Αρκαδίας συνδυάζει τη γραφικότητα του οικισμού, τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, το κλίμα και την επαφή με τη φύση.

Η Δημητσάνα είναι μια γραφική κωμόπολη της Αρκαδίας, η οποία είναι συνδεδεμένη με την Επανάσταση του 1821, αφού εκεί βρισκόταν η κύρια και μεγαλύτερη μπαρουταποθήκη της χώρας. Βρίσκεται σε απόσταση 59 χλμ. βορειοδυτικά της Τρίπολης και είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1000 μ. Είναι ο παλαιότερος οικισμός, με θέα από τον ανοιχτό κάμπο της Μεγαλόπολης και το εκπληκτικό φαράγγι και την κοιλάδα Λούσιου έως τις χιονισμένες κορφές του Ταϋγέτου. Εντυπωσιακό στοιχείο της πόλης είναι τα πέτρινα σπίτια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, με τις κεραμιδένιες στέγες και τα ξύλινα μπαλκόνια που συνθέτουν την εικόνα του παραδοσιακού χωριού. Βρίσκεται στη θέση της αρχαίας πόλης Τεύθιδος από την οποία διακρίνονται τμήματα τείχους καθώς και μεσαιωνικά κατάλοιπα αφού η πόλη άκμαζε μέχρι και την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Από το 1764 λειτούργησε ονομαστή σχολή με μεγάλη προσφορά στην αφύπνιση του γένους. Ένας από τους μαθητές ήταν και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' του οποίου το σπίτι ανακαινίσθηκε το 1991 και στεγάζει το Εκκλησιαστικό μουσείο.

Η Στεμνίτσα μαζί με τη Δημητσάνα και τη Βυτίνα αποτελεί κεντρικό πόλο έλξης σε ολόκληρη της περιοχή του Μαινάλου. Είναι κτισμένη αμφιθεατρικά ανάμεσα σε δύο δυτικές πλαγιές του βουνού σε υψόμετρο 1100 μ. στο κέντρο της Γορτυνίας πλαισιωμένη από την καταπράσινη φύση. Βρίσκεται σε απόσταση 45 χλμ. από την Τρίπολη και 8 χλμ. από τη Δημητσάνα. Η περιοχή έχει μακραίωνη ιστορία καθώς σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα κατοικείται από τα αρχαία χρόνια. Μάλιστα πιστεύεται ότι η σημερινή Στεμνίτσα είναι κτισμένη στη θέση της αρχαίας πόλης Ύψους. Το όνομα αυτό διατήρησε ως τα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ. Το χωριό βρισκόταν σε ακμή τη βυζαντινή περίοδο και στη συνέχεια έγινε φημισμένο κέντρο χρυσοχοΐας και αργυροτεχνίας. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας κατέφυγαν στη Στεμνίτσα πολλές σημαντικές οικογένειες από άλλα μέρη για να αποφύγουν τον κατακτητή, μιας και το ορεινό και απόκρημνο έδαφός της δυσκόλευε την πρόσβαση. Γοητεύει με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της καθώς χαρακτηριστικό του οικισμού της είναι τα παλιά πέτρινα σπίτια και τα αρχοντικά που σε συνδυασμό με τα γραφικά καλντερίμια που χάνονται μέσα στις καρυδιές και τις κερασιές και τα παραδοσιακά πέτρινα κεφαλόβρυσα δημιουργούν την ξεχωριστή εικόνα της περιοχής. Επίσης στην περιοχή υπάρχουν πολλές βυζαντινές εκκλησίες (δεκαοχτώ στο σύνολο) που εντυπωσιάζουν με την επιβλητική αρχιτεκτονική τους αλλά και για τον πλούσιο εσωτερικό τους διάκοσμο. Στην περιοχή λειτουργούν ξενοδοχεία και παραδοσιακοί ξενώνες που προσφέρουν άνετη διαμονή στους επισκέπτες της.


1η Ημέρα: Αθήνα - Δημητσάνα – Βυτίνα

Η προσκυνηματική εκδρομή στην Αρκαδία, ξεκινάει με πρωινή αναχώρηση του πούλμαν από την Αθήνα για τη Δημητσάνα με τα παραδοσιακά αρχοντικά. Θα επισκεφθούμε το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης και τους μπαρουτόμυλους που κατά τη διάρκεια του Αγώνα ο Κολοκοτρώνης διατηρούσε τη μεγαλύτερη μπαρουταποθήκη της Πελοποννήσου, με την περίφημη σχολή της. Ένα καταπράσινο πάρκο με τρεχούμενα νερά, 1,5 χιλιόμετρο έξω από τη Δημητσάνα, φιλοξενεί το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που υπόσχεται να σας μάθει τα πάντα για το νερό και τη δύναμή του. Τα αναστηλωμένα κτίρια ενός νερόμυλου με την συστεγασμένη νεροτριβή, ενός βυρσοδεψείου με την κατοικία του βυρσοδέψη και ενός μπαρουτόμυλου ζωντανεύουν τα παραδοσιακά επαγγέλματα της προβιομηχανικής κοινωνίας και τις εργασίες που στηρίζονταν στη χρήση του νερού. Κάθε ένα από τα αποκαταστημένα κτίρια των παλιών παραδοσιακών εργαστηρίων φιλοξενεί μια μόνιμη έκθεση με θεματικό περιεχόμενο σχετικό με το εργαστήριο στο οποίο στεγάζεται, ενώ στους εξωτερικούς χώρους του μουσείου οι επισκέπτες πληροφορούνται για τις υπόλοιπες μορφές χρήσης της υδροενέργειας.

Συνεχίζουμε για το μοναστήρι της Παναγίας των Αιμυαλών. Η Μονή της Παναγίας των Αιμυαλών βρίσκεται 2,5 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Δημητσάνας, λίγα μέτρα δεξιά της κοίτης του χειμάρρου που κατεβαίνει από το Ζυγοβίστι. Ιδρύθηκε το 1608, από τον Ιερομόναχο Γρηγόριο Κοντογιάννη και την αδερφή του μοναχή Ευπραξία Παϊσία Κοντογιάννη, που κατάγονταν από το χωριό Αιμυαλοί του Νομού Μεσσηνίας απ' όπου πήρε και το όνομά της. Η Μονή κατ' αρχήν ήταν χτισμένη μέσα στο βράχο, εκεί που σήμερα μπορεί να δει ο επισκέπτης αρκετά από τα ερείπια των πρώτων κελιών. Σήμερα παρουσιάζει μια άλλη όψη αφού έχουν χτιστεί νεότερες κατασκευές, ακόμη και το καθολικό έχει επεκταθεί σε σχέση με τις αρχικές διαστάσεις. Η τοιχογραφία είναι του έτους 1608. Διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση είναι δείγμα Βυζαντινής αγιογραφίας και ανήκει στην τέχνη της Κρητικής Σχολής, ενώ το ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σπουδαίο ήταν το έργο της Μονής Αιμυαλών στο πέρασμα των αιώνων. Προσέφερε σπουδαίες υπηρεσίες στα χρόνια της σκλαβιάς των Ελλήνων, αλλά και στον αγώνα για την απελευθέρωση του Έθνους. Είναι αρωγός στην καθημερινή δραστηριότητα των κατοίκων της περιοχής και συμμετέχειστη διάσωση και διάδοση του πολιτισμού. Μέχρι σήμερα έχει λειτουργήσει άλλοτε με άνδρες μοναχούς και άλλοτε με γυναίκες μοναχές. Στην τελευταία αυτή περίοδο από το 1995 μέχρι σήμερα λειτουργεί με μοναχούς από την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου.

Νότια της Δημητσάνας σε κοίλωμα βράχου της χαράδρας που διαρρέει ο Λούσιος ποταμός βρίσκεται ερειπωμένη μια από τις αρχαιότερες και ιστορικότερες μονές της Ελλάδας, η παλιά Μονή της Παναγίας Φιλοσόφου. Είναι κτίσμα του 963 μ.Χ. και ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο - Φιλόσοφο και Πρωτοκρίτη του Νικηφόρου Φωκά. Είχε χαρακτηριστεί σταυροπηγιακή. Σήμερα διατηρείται αυτό το μικρό εκκλησάκι της Βυζαντινής τεχνοτροπίας του 10ου αιώνα με τις τοιχογραφίες του. Κοντά στα ερείπια της παλιάς μονής βρίσκεται η Νέα Μονή Φιλοσόφου που υπήρχε προ του 1691. Σώζεται μόνο η εκκλησία της βυζαντινής τεχνοτροπίας με πλούσια εικονογράφηση. Στη μονόπορη, έτσι λέγεται η περιοχή της παλιάς μονής, και σε όλο το νότιο μήκος της χαράδρας του Λουσίου υπήρχαν σπηλιές και σειρά ασκηταριών που καταστράφηκαν από τις επιδρομές των Σλάβων τον 7ο και 8ο αιώνα. Η περιοχή αναδείχτηκε σαν κέντρο παιδείας και πνευματικής καλλιέργειας την περίοδο της τουρκοκρατίας όπου λειτουργούσε Κρυφό Σχολειό. Εβδομήντα αρχιερείς και επτά Πατριάρχες μαθήτευσαν στο "Κρυφό Σχολειό" της Δημητσάνας.

Η Μονή του Προδρόμου είναι κτισμένη στη ρίζα ενός απότομου βράχου στην αριστερή πλευρά της χαράδρας του Λουσίου, κοντά στα πανέμορφα χωριά της Στεμνίτσας και της Δημητσάνας. Το τοπίο είναι επιβλητικό και θυμίζει Μετέωρα και Μέγα Σπήλαιο. Ο ναός του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου είναι μονόκλιτη θολωτή βασιλική και κοσμείται με αξιόλογες αγιογραφίες. Τοιχογραφίες υπάρχουν και εκτός του ναού μαγνητίζοντας το βλέμμα κάθε επισκέπτη. Η μονή αυτή ως κοινόβιο μοναστήρι έγινε μάλλον στα μέσα του 16ου αι. αλλά από το 12ο αι. άκμαζαν στην περιοχή πολλά ασκητήρια με σπουδαιότερο αυτό του Τιμίου Προδρόμου. Επί τουρκοκρατίας (16ο αι.) τα ασκητήρια αυτά ενώθηκαν αποτελώντας τη Μονή. Από την αρχή της ίδρυσης έγινε σταυροπηγιακή. Κατά την επανάσταση του 1821 η μονή αποτέλεσε καταφύγιο και νοσοκομείο για τους αγωνιστές. Το 1834 η μονή διαλύθηκε λόγω ενός διατάγματος περί διάλυσης μονών, που έχουν κάτω από 7 μοναχούς. Το 1838 όμως έγινε ανασύσταση της μονής και γνώρισε μεγάλη ακμή υλική και πνευματική. Σήμερα στη μονή λειτουργεί εργαστήριο ζωγραφικής και ραπτικής ιερών ενδυμάτων και υπάρχει μια αξιόλογη συλλογή 1000 περίπου βιβλίων. Η μονή του Προδρόμου, συνεχίζοντας τις παλιές παραδόσεις, αποτελεί θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο της περιοχής. Το πλήθος των επισκεπτών, που συρρέει κάθε χρόνο είναι τεράστιο, γιατί εκτός από την πνευματική ανάταση, που προσφέρει η μονή είναι κτισμένη σε ένα τοπίο απερίγραπτης ομορφιάς, πάνω σε επιβλητικούς βράχους, μέσα σε οργιώδη βλάστηση και από κάτω να ακούγεται το βουητό των νερών του ποταμού Λούσιου. Συνεχίζουμε για τη γραφική Βυτίνα, γενέτειρα του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, άφιξη στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση στα δωμάτια, δείπνο και διανυκτέρευση.

2η Ημέρα: Βυτίνα - Ίσαρη - Τρίπολη - Αθήνα

Μετά το πρωινό μας θα επισκεφθούμε τη Μονή Κερνίτσης. Η Μονή ιδρύθηκε από τους αδελφούς Δήμου, Θεοφίλο και Συνοδινού Περτζοκολέα οι οποίοι το Μάρτιο του έτους 1116 έθεσαν το θεμέλιο λίθο καθ' ομολογία τους, ενώ οι πρώτοι μοναχοί προήλθαν από την Νυμφασία. Το όνομά της το πήρε από την ομώνυμη πόλη Κερνίτσα, η οποία αρχικά κατοικήθηκε από Σλάβους. Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Στο πέρασμα των αιώνων γνώρισε μεγάλες λεηλασίες. Πολλά χειρόγραφα κάηκαν και κειμήλια μεγάλης αξίας χάθηκαν όπως π.χ. ένα πολύτιμο χρυσό Ευαγγέλιο. Κατά την Επανάσταση του 1821 δέχτηκε 7 φορές την επιδρομή του Ιμπραήμ. Πάντα όμως βοηθούσε και περιέθαλπε τους αγωνιζόμενους. Από το 1680 λειτούργησε και ήκμασε εκεί κρυφό σχολειό. Ιδρύθηκε πρώτα κατώτερο σχολείο και μετά μέση και ανώτερη σχολή. Μετά την επανάσταση ενίσχυσε και οικονομικά την Παιδεία, τα Ιερατικά σχολεία, τη σχολή της Χάλκης κ.α. Το 1940 η Μονή μετατράπηκε σε γυναικεία. Από το 1952 κυριάρχησε η μορφή της ηγουμένης Μαγδαληνής από το Βαλτεσινίκο Γορτυνίας. Στον περίβολο της Μονής ανατολικά είναι κτισμένος στην κεφαλή ενός βράχου ο Βυζαντινός Ναός της Κερνίτσας όπου βρίσκεται και η θαυματουργική εικόνα.

Αναχώρηση για Μεγαλόπολη και για το παραδοσιακό πέτρινο χωριό Ίσαρη όπου βρίσκεται ο ναός της Αγίας Θεοδώρας, από τη στέγη του οποίου προβάλουν 17 δέντρα και από τα θεμέλια του αναβύζουν νερά. Το εκκλησάκι σε συνδυασμό με το κάλλος του τοπίου, την οργιώδη βλάστηση και τα τρεχούμενα νερά αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο. Το μικρό εκκλησάκι είναι Βυζαντινής εποχής, κτισμένο τον 12ο αιώνα μ.Χ. από πέτρα και χώμα. Κάτω από τον Ναό τρέχει το Αγίασμα που διατηρείται όπως ο αγιασμός. Στην στέγη του είναι φυτρωμένα 17 δέντρα με κορμούς σε διάφορες διαμέτρους και διαφορετικό ύψος όπου πολλά ξεπερνούν 16-18 μέτρα. Το παράξενο είναι ότι τα δέντρα αυτά είναι πανύψηλα και δεν έχουν καθόλου ρίζες. Έχει υπολογισθεί από τον όγκο των κορμών και των κλαδιών ότι το εκκλησάκι αυτή τη στιγμή έχει στην στέγη του βάρος ίσα με 10 τόνους όταν τα δέντρα είναι σε «ηρεμία». Τον χειμώνα που πνέουν ισχυροί άνεμοι το βάρος πολλαπλασιάζεται. Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στην Αγία Θεοδώρα της Βάστας, η παράδοση αναφέρει ότι αυτό το Θαύμα της Φύσης έχει σχέση με τη μαρτυρική ζωή της Αγίας Θεοδώρας, η οποία με βαθιά πίστη προσευχήθηκε: «Ας γίνουν τα μαλλιά μου δένδρα και το αίμα μου ποτάμι για να ποτίζει τον ιερό τούτο τόπο». Γιορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο. Χιλιάδες άνθρωποι επισκέπτονται το εκκλησάκι για να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν αυτό το μοναδικό σύμπλεγμα, ένα ανεξήγητο θαύμα της φύσης κυριαρχεί στο γαλήνιο αυτό τοπίο.

Στην επιστροφή μας προς Τρίπολη, φτάνουμε στον Άγιο Πέτρο, ένα όμορφο χωριό χτισμένο στους πρόποδες του Πάρνωνα. Εκεί θα προσκυνήσουμε στο Μοναστήρι της Παναγίας Μαλεβής, η οποία είναι η πιο φημισμένη μονή της Κυνουρίας και προσελκύει μεγάλο αριθμό προσκηνητών. Χτισμένη στις πλαγιές του Πάρνωνα και σε υψόμετρο 950 μ. περιβάλλεται από δάσος της σπάνιας και προστατευμένης ποικιλίας του δενδρόκεδρου. Προεπαναστατικά το μοναστήρι αποτέλεσε καταφύγιο των κλεφταρματολών. Ανάμεσά τους ήταν και ο καπετάνιος Ζαχαριάς ο Βαρβιτσιώτης. Από το 1802 μέχρι το 1805 η Μονή ανοικοδομήθηκε με εργασία και δαπάνες των κατοίκων της περιοχής. Κατά την επανάσταση χρησιμοποιήθηκε σαν νοσοκομείο και σαν στρατόπεδο. Το 1825 καταστράφηκε μερικώς από τον Ιμπραήμ που κατά τη διάβασή του εκεί συνάντησε αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση ανακαινίστηκε. Το καθολικό της Μονής είναι μικρός μονόκλιτος σταυρεπίστεγος ναός με τρούλο και περιέχει την εικόνα της Παναγίας, η οποία θεωρείται ότι είναι έργο του 1360. Η εικόνα θεωρείται θαυματουργή και πλήθη προσκυνητών συρέουν κάθε χρόνο για να την προσκυνήσουν. Στον περίβολο της μονής έχει κτιστεί νέος επιβλητικός ναός αφιερωμένος στην Παναγία. Δίπλα από τη μονή βρίσκεται η όμορφη μικρή εκκλησία του Οσίου Νείλου. Το συγκρότημα της μονής περιλαμβάνει επίσης μεγάλη νεόδμητη πτέρυγα με ξενώνες και άλλους βοηθητικούς χώρους. Αναχώρηση για την Αθήνα και άφιξη αργά το απόγευμα.